Vervreemd geraakt van ons ‘gezamenlijke huis’

De mens is in de loop van de afgelopen anderhalve eeuw steeds meer verwijderd en vervreemd geraakt van ons ‘gezamenlijke huis’.
We wonen steeds meer in verstedelijkt gebied, halen ons voedsel uit supermarkten waar het in schreeuwende verpakkingen wordt gepresenteerd, werken in ‘kantoortuinen’ m.b.v. artificiële intelligentie en verplaatsen ons efficiënt en gehaast, bumper aan bumper, in de uitlaatgassen van de automobilisten voor ons. We zijn in toenemende mate hoofden-op-pootjes: de mens gereduceerd tot denkend wezen i.p.v. een samenhangend en onderling verbonden geheel van hoofd-lijf-psyche-spiritualiteit.

De overtuiging dat het leven maakbaar is

Bovendien leven we in een maatschappij die gericht is op prestatie. Competitie is de norm. Het ‘nut-principe’ het uitgangspunt. De onderliggende overtuiging dat het leven maakbaar is, houdt ons verantwoordelijkheid voor ons eigen slagen danwel falen.
We proberen te voldoen aan alle verwachtingen (van anderen, maar ook van onszelf…), verliezen ons gemakkelijk in de verschillende rollen die we te vervullen hebben, kunnen geen nee zeggen tegen de eisen die aan ons gesteld worden, leggen ook zelf de lat vaak hoog en tuimelen zo in de valkuil van onszelf voorbij rennen.

Het is een hele uitdaging om in deze wereld ‘mens’ te zijn. Om bij jezelf, je unieke kwaliteiten en je eigen kracht te blijven. De intrinsieke waarde van je mens-zijn te ervaren, gewoon omdat je mag zijn wie je bent. Met je mogelijkheden, maar ook met je beperkingen!

Dat wij als mens onlosmakelijk onderdeel uitmaken van onze natuurlijke omgeving lijkt al helemaal aan ons aandacht te ontsnappen.

De balans is zoek

Totdat de ‘ratrace’ ons opbreekt, de rust niet meer gevonden kan worden. We eigenlijk ook niet meer weten waartoe dit alles dient en de schone schijn van de welvaart en sociale media niet meer de voldoening en zin geeft die het ons ooit voorhield. Het najagen van nog meer, verder, hoger is geen heilzame weg gebleken.
De balans is zoek. En vaak tot onze eigen verbazing worden we dan ziek: spanningsklachten en stress, burn-out, somberheid, een toename van gevoelens van eenzaamheid en zinloosheid van het bestaan, we ervaren een gebrek aan connectie en geworteld zijn, innerlijke leegte…

Een verlangen naar meer mens zijn.

En dan gaan we op zoek naar ons diepste zelf, de menselijke maat, authenticiteit, verbinding en betekenisvol leven. Een verlangen naar meer mens zijn.
Wetenschappelijke studies wijzen steeds vaker overtuigend in de richting van positieve gezondheidseffecten, zowel fysiek als mentaal, van het herstellen van onze verstoorde relatie met onze natuurlijke omgeving. Laten we deze weer leren koesteren! De natuur is helpend, heeft ons veel te leren over ‘zijn wie je bent’. Een boom trekt zichzelf niet uit de grond: het zaad wacht geduldig de juiste omstandigheden af voordat het ontkiemt. Ook de mate van groei hangt hiervan af, al zal een eik nooit groeien als een wilg. En aan de vruchten herken je de boom. Een boom blijft altijd zichzelf. In al zijn potentie én met al zijn onmogelijkheden. Laten we herontdekken wie wij zijn: als een boom: stevig geworteld in de aarde van ons bestaan, uniek, krachtig én kwetsbaar, uitreikend naar onze omgeving -waar wij onderdeel van uitmaken- en de zon in de hemel boven ons…

Herstellen van de verstoorde relatie met onze natuur

Humaniora coaching en contact kan een stap zijn in deze gewenste richting.
Ik wil je graag begeleiden bij het (her)ontdekken van de wijsheid van de natuur in het algemeen en jouw natuur in het bijzonder. Om zo de verstoorde relatie te herstellen en jou op een natuurlijke wijze dichter bij jezelf, je eigen natuur te brengen. Zodat je (weer) meer mens kunt worden.

Welkom bij Humaniora!

Actueel